de Brug: januari 2012
As gij weet wè ik wies
As gij weet war, we ik wies
dan zodde, denk ik, wel aanders praotte.
Mar om degget ok allemaol nie wit,
is ’t mar goed, dè gij er nie mee zit.
De meesse van naa, zen nie mir zo ze zen,
Tenminste zo als ik er ok héél we ken.
Ze kunnen op ieder mement aorig praotte,
mar dè hek gaa in de gaotte,
want zo’n gesprek is dikkuls mer schèèn.
Ze doen schoonder veur as desse zèèn.
Doe tog gewoon zo als ge bent,
Ok al hedde dan ok nie veul tallent.
Durrom houw ik ’t mar bij unne ouwe spreuk,
Ok al is die nie vur un ieder effe leuk,
want aagter unne gulle laag
en un vriendeluk gezicht,
Ge most is weette we daor aagter
allemol vurborgen zit.
Hein Libregts
De Brug: november 2011
’t Menneke
Aagt daogge geleejje, ‘k ging nor de dokter
want ik vuulde men egt nie wel, dus stapte ik in de wagtkaomer
en wogte daor rustig op de bel.
Heel toevallig zaat ik neuve ’n menneke
van ongeveer denk’k zeventig jaor, die teege men begos te praotte,
en ik lusterde er naor.
Hij vertelde men dettie vijftig jaor ha gewerkt bij unne grootte fabrikaant.
Ik moest ut wel geleuve, eelt stond nog in zun haand.
Hil die lange harde jaorre had ie gewerkt vur z’n vrouwke en gezin,
en geprobeert om we te spaorre,
mar daor kwam egt nie veul van in,
want de ooievaor kwaam geregelt aon de deur.
En dogt tog wellis, vlieg naa is verder deur.
Zeuve kientjes hebbe wij gekreegge,
Zen allemol netjes getrouwd hoor,
mar naa wij op leeftèèd zen gekoome
en un uitkering ontvangen van dieje grootte AOW,
daor motte wij dan mee rond koome
- dè valt egt waor nog nie zo mee -
Plots begos de bel te rinkelen, ’t menneke stond op, en is gegaon.
mar zi nog vlug iets in m’n oor en dè hek ok goed verstaon.
Denk tog nog wellis aon dè menneke, dettie toen zi, zo mee unne laag.
Wij zen mee tweeën heel gelukkig en tevreejje op onze mooie ouwe daag!
Hein Libregts
de Brug: oktober 2011
Het ouwe dagje
Ik wouw dek niks meer zo veul heur en wies,
mar naa ik denk dè ‘k het snap, snap ik nog nie,
dek daor in trap. Het wordt vur ons oudjes wel moeiluk gemokt,
mee al die bulle in oe broevebus.
‘t Is niks as ruklaomme degge ziet,
en op raoppe is vast ok unne heelle klus.
De tillefoons zen ok al wir veraandert,
overal zit wir un nummer bij;
bukpent krèèdde er van in oe zij.
En dan die bankpasjes,
potverdike dè’s ok vur ons wellis ’n kruis:
Drukte op ’t verkeerde knupke,
dan sjokte mar wir nor huis.
Jè, Jè, Jè, gullie kunt er wellis mee laagge.
Jullie kreegge ok nog is ’n beurt,
dan zulde nog wellis denken,
die oudjes hadde ’t liever aanders geheurt,
dan zen er vur jullie gin pincooddes mir,
mar misschien wel wir, ’n griffel met un lei!
Hein Libregts
de Brug: september 2011
Koos en Bart
Kek is aon, wie w daor tog hebbe,
Bart Bartels, des lang geleejje dek oe heb gezien.
Waor hedde tog hil dieje tèèd gezeette?
En hoe gao ’t mee jullie Trien?
Og, dè kan heus gin stuitte leijje.
Mar mee d’r hulpstukke is ze tog blij.
Ze is, ge wit wel ok veulst te hostig.
D’r krukke, ge wit wel, lopt ze haost vurbij.
Hoe is ‘t, Bart, kom de nog wel is in dè kafeekke.
Ge wit tog wel, op dieje hoek.
Dar hebbe we we tèèd versleette, war.
Ik weet ’t allemol nog zo goed.
Zeg, gaon we er zo meteen gaow eene vatte?
Of doen we dè op eenne aandere keer.
Want mee dè stil staon en praotte en stil staon
Knikke men kniejes heen en weer.
Zullen wij ’t dan mar hier bij laotte,
Want ik sta ook te rille as un perd.
Ik gao wir gauw nor men Trienneke,
Want wij eette ’t aovond lekkere snert.
Noaw de hoefde naa zo te zegge,
Want wij eette van aovond ok iets fens.
En heus gin snert om van te blaozze.
Mar wild kunnèèn des ok Veuss.
Bart ge bent ok gin streep verraandert,
Al hedde de tagtig al dik gehaolt.
Unne aondere keer gaon we er z’aomen eenne vatte.
En wie irst is dan, die moet dun irste betaolen.
Hein Libregts
de Brug: juli-augustus 2011
Menne Vakkaansie
Oh, ik ben ok is mee vakkaansie gewist.
Jé, en niemand wilde men geleuvve.
Hil ver ben ik nie gegaon
Blèèf tog nog liever dicht bij huis.
Verveel ’t me,
dan ben ik zo wir thuis.
Ik ging ons mooi Limburg is bezoeken.
Wè is ’t tog un mooi gebied.
En het laandschap degge daor dan ziet.
Ge heurt het gezang van de veelle vogels.
En je geniet ok nog van de pèèrse hei.
Limburg, wè zèèdde gij tog un mooi gebied.
Jao, ik zeg het zo dikkels en aaltijj.
Ge heurt zo dikkels,
ge wit wel die zachte géé.
En ok het Limburgse lied,
dan brulde tog mar mee.
Menne vakkaansie jè, die is wir vurbij.
Ik heb er van genootte.
’t Was geweldig vur mij.
Tog denk ik wellis aon Limburg, die schoonne plek.
Mar zeg tog nog efkes:
‘k slaop liever in m’n èègge bed.
Hein Libregts
de Brug: juni 2011
Dé Cirkus
Unne heelle grootte cirkus kwaam nor Tilburg.
’t Waar de grooste op deezze erd.
Ze gingen mee tweeën tog ok is kèèkke,
Ouwe Willum en zunne zoon Bert.
’s Aoves toen ze op d’r plots waarre gezéétte
Zaagge ze veul wilde dierre loppe en nog meer.
Mar zunne Bart viel ’t wel we teegge.
Hij verwogt wel iets aanders en we meer.
Motte naa tog is heurre zi ouwe Willum:
Gij makt ’t naauw wel un bietje te bont,
Ge ziet tog mooie meidde, klowns en peerde,
En trappeezze wèèrik heel hoog boove de grond.
Ge bent er verdoorrie nie mee te vrééje;
’t Is mee jouw hier nie te genaakke,
En alles mar vur twee harde knaakke.
Jè, paa, dè kan allemol bist zèèn, zi Bertje,
Mar daor wil ik ok hillemol nie over praotte,
Alles heb ik ok heel goed meugge zien,
Behalve één ding, dè waarre de grootte aoppe.
Zit daor na nie zo te kwatzen, Bert
En wordt onderhaand is unne vent.
Houw a.u.b. op mee oe gemauw,
Van jouw wor ‘k subbiet nog peers en blauw.
En stao daor naa zo nie te gaoppe,
Straks zegge de meesse nog:
Wij zaagge tog nog twee grootte aoppe.
Hein Libregts
de Brug: mei 2011
De stille hoop
In onze mooie Paoter Pio kapel,
die ok elke paroggeaon bewonder,
mokte ik vurrige week tog wir iets mee,
egt waor, het leek wel op un wonder, zo ik zee.
Un keers bij Paoter Pio stond er te braande
vur un goeie intentie, dè begrepte wel.
Wordt die dan ok verheurt? Ge begrept dè wel.
Mar plots trok er iemaand aon menne mouw,
Die teege men zi, menheer luster is gauw:
Ik steek bij Pio geregelt un dikke keers aon,
Mar menne intentie heettie nog noot verheurt,
Daorum laot ik is bij Maria probeerre,
Misschien dè ’t bij hur wel gebeurd.
Hein Libregts
de Brug: april 2011
Dè is naa nog is peg!
Het waar op unne schoone mooie dag.
Ik mokte toen op menne gazelle unne trip;
mar we ik teege kwaam,
dè zak jullie is gaon vertelle:
Langs de weg stond un mevrouw
mee d’r fiets aon de haand.
Mar mevrouw, we kekte tog sip,
stao oe fiets tog nie in braand?
‘Og, menheer, overal ligge pas nuuwe baande op
en naa rij ik verdorrie nog lek.’
‘Jè, ik zie het ook, dè is tog te gek,
mar misschien is ’t ventieltje wel kapot.’
En presies zoals ik haa gedogt.
‘Ik heb nog un reserver bij me,
dè kunde wel van men krijgge.
En gao dan mar gaow wir verder rijje.
Dè gun ik jouw dan ook héél gèère.’
‘Og, menheer, bedankt vur ’t ventieltje;
we zèède gij tog un goei zieltje.’
Mar nog gin uur nadderhaand, motte weette,
ha bij men fiets ok ’t ventieltje begeevve.
Mevrouw ha gin nuuw ventieltje te kooppe,
mar zelf heb ik toen twee uur motte looppe.
Hein Libregts
de Brug: maart 2011
Twee heerre dienen!
Niemand kan twee heerre dienen.
Dè is wel un veul besprookke woordt.
En hedde daor is mee te maokke,
ge komt nie gemak tot ’n akkoord.
Zo stond ik ok is tussen twee vuurre,
toen aon men ’n mening wir gevraogd.
Jè, daor staode dan te kèèkke , war.
Ge wordt gewoon utgedaogt.
Mee alle twee wilde tog bevriend bèèvve.
Dè is ok ’t irste waor ge aon denkt.
En komde daor dan uit,
dan bende wel unne heelle vent.
Heerre, prubeer naa is elkaor te verstaon.
Dan hedde teminste oe bist gedaon.
Mar blefde mee elkaor staon te mouwe.
Een zal er wellis zunne tuiten motte houwe.
Ge denkt allebij dege ’t biste wit.
Jullie moesse is weette, wè gèr nevve zit.
Witte wège mot ’t is mar mee tweeë bekèèkken
En nie zo hard teegge elkaar kweekke.
Zuuk ’t zelf mar uit!
Ik mot nog efkes nor den bekker
vur twee rullekes eierbeschuit.
Hein Libregts
de Brug: februari 2011
’n Potje jokeren
In een mooi en goei bejaardentehuis,
zaatte is vier ouwe vrouwkes same te praotte
ze deejje ok wellis un potje jookere,
mar praote dè kos er een mar nie laote.
De oudste van vier zi toen:
Kooba luster naa is hier,
wij kaortte en praotte wel vur ons plezier
en laotte ons dur jouw gemouw nie mee slèèppe.
’t Is hier ok van gèève en nemen, dè motte begrèèpe,
en kunde gij nie goed teegge oe verlies,
dan pleitum mar, mee hil oewe bries.
Wij gaon nie vur jouw dur onze knieën,
en gaon wij wel verder mee ons drieën.
Het jookere was toen ok rap gedaon
en toen rap nor dun ieper gegaon.
Tog was er nog ’n héél oud vrouwke te vree,
want die ha in durre slaopdroom nog eens zis jookers geléé.
Hein Libregts
de Brug: januari 2011
Onze mooie Paoter Pio-Kapel
Zondags vur de H.Mis begint
gaon veul gelovigen nog is efkes bidden.
De doen ze dan, ter eere van Paoter Pio.
Mee welke intenties, jè, dè laot ik in ’t midden.
Het is zo mooi, dessum verzieren
en d’r intenties laotte heuren.
Hij hee wel meer wonderen gedaon,
wurrum zou ie dan jouw nie verheuren.
Ik zit ok wellis in ’t kapelleke op zo’n stuultje,
mar gewoonluk wel aagter aon.
Wie er langs koomen, ik houwwet nie in de gaotte.
‘k Laot de mensen mar stillekes gaon.
Wè is ’t tog un mooi kappelleke, war,
waor stilte heerst en vree.
Ziede daor dan de kerskes braanden,
egt waor, dar nimde iets van mee.
Mijn gebed heb ik wir gebeedde
en ben vol vreede wir gegaon.
Gao in de kerk men plekske zuukke.
Jè, ’t hee men egt wir goed gedaon.
Tog wil ik jullie nog iets veurklappe,
want ik kan tog nie verzwèège:
twee kerskes heb ik laotte braanden.
Een vur jullie, mar ’t aander vur men èège.
Hein Libregts
de Brug: november 2010
’t Kerske
Wè men nauw is overkoome,
ik snap nog nie hoe det kan.
Durrom zeg ik ok:
’t was unne droom,
mar daor geniet ik naa nog van.
’n Kerske ging ik opsteekke
bij Maria, Onze Lieve Vrouw.
Mar men kerske dè wou nie braande
en ik dogt in men eige,
hoe kan dèè nauw.
Dè hek nog nood meegemokt
en bekkeek ‘t kerske is van boove tot onder.
Daor was tootaal niks aon te zien
of was ’t soms un wonder misschien?
Ik vond ’t tog un vrempt geval,
dè hek nog nood meegemokt.
Hoe zo, zoiets naa tog koome,
egt,ik stond er bij te droome.
Mar plots, ik wies waor ’t aon laag
en dogt toen ok mee per saant:
ik ha ’t kerske nog nie betaolt.
Geen wonder dettie nie braand.
Hein Libregts
de Brug: oktober 2010
Het belleke
In ons mooie paoter Pio-kapelleke
hangt bij de deur ’n koper belleke,
dè klinkt zo schoon in oe oorre,
en dè je zo graag dikkels wilt hoorre
Het gebeurde op unne zondagmèrrige,
efkes vur dè de heilige mis begint.
Ik zaat ok in ’t kappelleke.
Dè is tog wel iets dè oe bint.
Plots kwaam er un opoe nor binnen
en liep mee de klèine ver nor veuren.
Ik docht toen nog in m’n eigge:
zou ’t paotter Pio daor beetter heurre.
Mar dieje klèenne peuter, verdikke.
Zaat mar steeds nor dè belleke te kèekke.
Opoe zi, zit naa tog is efkus stil.
Mar hij wies dikkels van gin wèèke.
Toen ze saomen wir weg wilde gaon,
zee ie: opoe witte wel wek jouw wil vertelle.
Til men ok is efkes omhoog,
dek ik ok is unne keer kan belle.
Tuurluk hééj dè opoe toen gedaon,
mar het zal heus gin twee keer gebeurre
want zo waor als ik hier jullie vertel:
ze konnen de bel op de kurvelse weg nog heurre.
Hein Libregts
de Brug: september 2010
Och Geèrrum
In Brabant staon nog veulle kerken;
daor is ons zuiden ok om bekent.
Ge meut dè ok gerust zegge,
wij worre er nu nog mee verwent.
Zo weet ik ok un heel schoon kerkske.
Ze hebben nog gelukkig unne pastoor,
die hee ok nog, zo’k heb heurre zegge
un heel goei heerrekoor.
Aagter in zunne grootte tuin
daor in hettie un duivetilleke staon.
Je, de is vur hum un kleinne hobbie.
Hij kan ze allemaol verstaon.
Mar eene des egt unne apparte,
die is van kleur hillemol wit.
Begint ie daor teege te praotte,
zittie op zunne schouwer in ’n wip.
Zondags as ie stao te preekke
lot de koster z’n duifkes vrij.
Over den heilige geest gaot ie dan preekke
en dan is er de witte duif ok wir bij.
Dur de kerk vliegt ie dan eeve
en dur ’t rumke wir nor buitte.
Hij hee z’n plicht wir goed gedaon
en de kuster slut dan gauw de luiken.
Mar sins kort is ’t afgelooppe
de witte duif die is bezweekke.
Hij kan z’n vlucht nie mir volbrengen,
want un kat heettum opgevreette.
Hein Libregts
de Brug: juli/augustus 2010
Onze Koffiedames
Zondags in onze ontmoetingsruimte,
't is tog jofel om dè te zien,
hoe iedereen zun plekske wit te vèènne
as ie da nog héé misschien
Ik sta ook wellis an de bar
om un bekske koffie te pikke,
dan hedde zo wèpraot
van de koffiedames, dè witte.
Ze kunnen er mee ut de weg hoor,
of gij klèèn zet, groot of smal,
want vur degge er errig in hed,
dan hedde oewe koffie al.
De koffiedames meuge ok wellis genoemd worre
Op hun wordt nogal is un beroep gedaon.
Ge heurt ze nood nie moppre of klaogge
en staon altijj vu roe klaor.
'n Salluutje haor vur onze koffiedames.
En witte naa, we het schoonste van alles is,
dek zo dikkels van hullie heur zegge,
dè durre koffie altijj zo lekker is.
Hein Libregts
de Brug: mei 2010
Boerke Bas
Boerke Bas ut un klèèn durpke
ging is op zeekere dag nor de stad.
Hij wouw wellis iets schons gaon kooppe,
iets wettie nog nood nie ha gehad.
Mar in de stad aongekoome
wies ie nie waor hij moes zèèn.
Hij vroeg toen aan un blonde dame
nor un kleerre zaok, mar dan in ’t klèèn.
‘Luster is’, zè toen die dame,
‘gao daor mar nor dieje winkel;
het is vur hullie, vur jouw hèèl simpel.’
‘War mee kan ik u van dienst zijn?’
vroeg de verkoopster toen an Bas.
‘Unne schoone wèèrreme mooie jas.
Welke maat heb je, in kleur grijs of groen?’
‘Og, dè kan ik oe nie zegge,
mar ik heb wel maot zis en veertig van schoen.’
De verkoopster begon zo te lagge
desser bekaand in bleef.
Het gezicht van Basje, og-gèèrrum
trok toen hillemol scheef.
Basje is toen mee niks nor huis gegaon.
Egt, hij was hillemol van zunne suf.
Tot slot van al dè paasse en meette,
/naam ie ok nog de verkeerde bus.
Hein Libregts
de Brug: april 2010
Den biechtstoel
Zak jullie naa is wè vertelle.
Jè, en het is egt waor gebeurd.
Aanders zo ik ’t hier nie schrèeve.
Van ’n aander hak ’t ok nie geleuft.
’t Was unne vroome mees die ging biechtte
En hij drukte toen op de bel.
Toen kwaam er ’n paotterke, Affijn ,
de rest dé begreptte wel.
Mar toen ie in de biechtstoel wouw stappe,
viel ie languit in dè donker gat,
teege ’t rumpke daor ie dur moes praotte.
Tjonge, tjonge, dè was me wat.
Og menneke tog, we doede nauw,
stao mar op en gao mar gauw.
Hedde oe èege tog nie zeer gedaon,
Tenminste, als ge nog kunt staon.
Vur één ding wil ik oe wel worschuwen.
Als ge wir is binne komt wippe,
dan motte wel oe voette optille,
want ik wil ok nog langer lèevve.
Ik zou het van jouw hier nog bestèerve.
Egt waor, ik zit na nog te bèevve.
Gao mar gauw hor, alles is oe vergèevve.
Hein Libregts
de Brug: januari 2010
Iets om bij stil te staan
Meede parroggieaone van ons Trouwlaan,
naa mot ’t tog mar is gebeurre.
Ik heb er al meer over wille schrèève,
mar nao, ik blèèf er nie mir mee leurre.
Toen Ed van den Berge onze paroggie ging verlaotte,
dogt un ieder toen al vlug:
hoe zal ’t nauw hier verder gaon,
wè krèège we trug.
Mar mee onze mooie kerk stonde we sterk.
Aon unne vervanger werd hard gewerkt.
Er kwaam unne goeie kragt in zun plats,
die al wir heel we jaoren vervangt en mee trots.
Diaken Hans Vugs, gullie zult um wel kennen,
hij is vur onze paroggie ’n goeie kragt,
die wir wat nieuws vur ons allen mee bragt.
Elke zaterdag of zondag is er ’n doop in de kerk.
Ja, zelfs van buitte onze paroggie koomme ze gelooppe
om hier de kleine te laotte dooppe.
Mee diaken Vugs, wij zijn er mee vereert;
zijn omgaon met ons dat loopt gesmeert.
En wij doen ons heus niet vergissen,
gij bent voor ons allen ’n stuwende kragt,
Egt waor, wij kunnen jouw hier nie missen.
Hein Libregts
De Brug: november 2009
Ja, de School
Ben tog mar is wiste stappen
om nog is wè frisse lugt gaon te happe,
want hil dieje tèèd mee dè slèègt weer,
dèbegint ók aorig te vervééle, keer op keer.
Ik vatte menne turbo en ging ut wir is prubeere,
anders zouw ik ’t nog af gaon leerre,
mar ik doe ut wel kalmer aon,
dan ben ik blij, want dè vlug gaon,
dè isser niemer bij.
Mar raait naa tog is wie dèk teege kwaam:
Kiske pilla, vruuger nog van de school.
Hoe was ’t meugeluk, ’t was nie gewoon.
Des lang geleeje, Kiske, dè wij elkaar hebbe gezien.
Ik denk bij elkaar wel un jaor of tien.
Wij hebbe daor nog lang staon te praotte,
dè kunde wel begrèèppe, dè konde we nie laotte.
Het liste hadde we het nog over enne fraater,
daar zaatte wij allebij toen in de klas.
Wij noemde hum altij de poemel egt waor,
om dettie ok zo dik was.
Kiske, ik denk dek mar wir is verder gao,
want mun kniejes beginne te kraokke
en men beene beginne ok al te slaoppe.
Kiske, doe de groette aon jullie Stien,
het was joovel om elkaar nog is te zien.
Ik ben mee menne turbo ook nog nor huis gegaan.
’t Hee men tog wir is egt goed gedaan.
Hein Libregts
De Brug: oktober 2009
‘t Huntje
Moet naa tog is heure paroggie-aanen
Wék ik giestere tog heb geheurt.
Unne ouwe kolega, die vertelde het men,
durrum was ’t egt gebeurd.
Elke méerigge gao Kiske efkes stappe
mee zun pollie aon de lijn;
dè vent z’n huntje o zo fijn.
Mar ’t gebeurde op unne zekere dag,
waor Kiske zelf ok hillemol gin eerig in had.
Pollie kreeg meer vriendjes aagter um aon.
Dé viel hillegaans nie op zen baon.
Kiske kon ze wel wegjaogen mee zunne loopstok,
mar daer schoot hij niks mee op.
Hij ging toen mar gaow wir naor huis,
want bij pollie was iets nie pluis.
Kiske gao naa mar wir alleen stappe,
om wa frisse lucht gaon te happe.
Mar vur pollie was ’t un groote ergernis.
Hij mag nie mer mee aon ’t lijntje,
vur dé alles bij hum wir over is.
Hein Libregts
De Brug: september 2009
Beste meedeparroggieaane van de Lidwina Gerardus Majella.
Witte naa tog wek heb heurre vertelle,
de ons schoon kerkplein verdorrie aorig is aan ’t vervelle.
De geminte heetter zo’n plein van gemokt.
Wij motte dè tog in eere houwe, ’t is ginne gok,
mar de meense zen, die zen tog zo gemak.
Wurom gooije ze de afval nie in dieje bak?
Og, wort gezee, dè ruimt de geminte wel op,
mar dè is tog gin gezonde praot.
Witte naa, waor ’t hier om gaot.
De miste weette de vuilnisbak nie te veènne;
’t zen nie de grootte alleen, maar ok de kleènne.
Laotte wij allen tog geniette van un mooi kerkplein.
Waor onze oudjes is eeve gaon ruste, en blij mee zeèn.
En om mee elkaor nog is even zitte te praotte.
Ge wit wel, dè kunne ze nie laotte.
Tot slot wil ik dit nog eeve zegge: Houd a.u.b. uw honde aon de lijn,
dan zal ons kerkplein weer gauw zuiver zijn.
Wij zijn tog allemaol van goeie wil
en looppe met plezier un zuiver plein in.
Hein Libregts
de Brug augustus 2009
Als het weer vakantie wordt…
Gaode gij onze stad wellis goed bekeèke
dan kunde dè mee vruuger nie vergeleèke.
As ge ziet wen autoos er stoan te parkeere,
dan zodde zegge, woone hier soms reèke heerre.
Vakansie houwe doen ze ’t liefst ver van huis,
nor Spanje, Duitsland, weet ik nie veul.
Zo twee weeke, dè mot tog kunne.
Ge meug toe eège tog ok wel iets gunne.
Het kost oe wel ’n paor lieve centen, dè merkte,
mar og we gaon er ok mee tweeën vur werken.
Ik ken ok meesse die pakke gewoon de fiets
en rijen dan dur hil ons schoon Brabant;
dè doe zullie naa het liefst.
Zo’n trip nor onze mooie reègte hei,
in open lugt, zo vrij en blij.
En ge ziet nog loope koeien in de oopen wei.
Ge ziet nog is ouwerwetse boerderijkes;
’t Is mar waor degge van houdt,
die wij nog hebbe en ons mee verrijkke.
Ons Brabant egt is zo mooi, gao tog is keèkke,
want op oe fiets kunde veul geniette
en ge hoeft ze nooit we te giette,
daarom zi Kiske van st. alle, en ha geleèk,
as gè veul geld hed, ’t is wel makkeluk,
mar ’t mokt oe altijj o knie rijk.
Hein Libregts